“Ibn” van Asya Djoulaït: de anti-Antigone of de onmededeelbare eenzaamheid in het aangezicht van de dood

“Mama is dood, ze is dood!” » Deze zin, die klinkt als de eerste woorden van "De Vreemdeling" van Camus, zou de 15-jarige Issa het liefst hardop willen roepen en tegen iedereen die ze op school tegenkomt, willen herhalen. Maar dat is onmogelijk. Hij besloot niets te onthullen en zijn verdriet geheim te houden. Negen jaar geleden verloor hij zijn vader. Hij is het zelfs twee keer kwijtgeraakt, omdat Youssef begraven ligt op het platteland, ver van Montreuil, waar Issa al sinds zijn geboorte woont. Eerst met beide ouders. Daarna alleen nog met Leïla, een vrome en toegewijde moeder, wier leven gekenmerkt werd door het kleine Koranboek dat ze in Belleville had gekocht. Ze stierf terwijl ze aan het bidden was. Issa vond haar liggend op haar matje. En deze keer weigert hij dat zijn moeder van hem wordt afgenomen, dat ze van hem wordt afgenomen. Daarom houdt hij haar bij zich, in hun appartement. Hij praat met haar, slaapt naast haar terwijl de chorba nog pruttelt, draait rondjes, raakt in paniek. Bid en daag Allah uit. Al snel "verstoren de geuren van de schone was die droogt en van het lichaam hem." Welke begrafenis moet je je moeder geven? Loopt hij het risico verbannen te worden uit de moslimgemeenschap, de enige familie die hij nog heeft?

Met deze zintuiglijke en metafysische tekst, onderbroken door de vijf dagelijkse gebeden – Fajr , Dhuhr , Asr , Maghrib en Icha – herschrijft Asya Djoulaït de mythe van Antigone om de onmededeelbare eenzaamheid in het aangezicht van de dood tot uitdrukking te brengen.

Artikel gereserveerd voor abonnees.

Inloggen

Wilt u meer lezen?

Al onze artikelen integraal vanaf €1

Abonneren

Of

Ontdek al onze aanbiedingen